Legioniści byli znani ze swej świetnej dyscypliny. Jednak to nie wystarczało do odniesienia zwycięstwa. Ważna w bitwie była broń, musiała być poręczna i skuteczna. Legioniści używali gladiusa, miecza krótkiego i ostrego. W walce zadawał nim pchnięcia, rzadziej cięcia, w podbrzusze, miejsce czułe na rany. Na początku republiki żołnierze używali słabych mieczy, włóczni także niesolidnych, ponieważ młode państwo kopiowało kulturę od Etrusków, ludu zniszczonego przez najazdy Celtów. Jednak podczas kampanii w Hiszpanii, legioniści odkryli nową broń, późniejszego gladiusa. Jednak do końca nie wiadomo, skąd pochodzi. Być może od Galów, duża część Hiszpanii była kontrolowana przez Celtów, lecz możliwe jest też że od samych Hiszpanów, podczas wojny punickiej miecz ten nazywano hiszpańskim. Rzymianie lubili też broń miotaną. Pilum było oszczepem, z grubszym końcem, które legionista ciskał w przeciwnika z zamiarem zniszczenia mu tarczy (podczas uderzenia grot się wyginał uniemożliwiając jego wyrwanie), lub jego zabicia. Wojsko używało też onagerów (po łacinie: wściekły osioł), katapulty wyrzucającej kamienie lub zapalone pociski. O wojsku rzymskim w następnym poście.
Onager Gladius
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz